Όλα αυτά συνδέονται με κάποιες προϋποθέσεις που θεωρούνται πλέον αυτονόητες για κάθε ευρωπαϊκή χώρα, όπως η επένδυση στην κοινωνία της γνώσης και το διανοητικό κεφάλαιο, η έμφαση στην κοινωνία της πληροφορίας και τις τεχνολογίες αιχμής στους τομείς των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής, αλλά και της βιοτεχνολογίας κ.ο.κ.. Όλα αυτά είναι όροι αναγκαίοι, αλλά όχι και επαρκείς. Είναι άλλωστε όροι γενικής χρήσης, δηλαδή στόχοι που επιδιώκονται από όλες τις χώρες και μάλιστα από πολλές χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνον) που βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με την Ελλάδα.
Έχει ως εκ τούτου σημασία κάθε χώρα να ξεκινά από τους ενδογενείς παράγοντες ανάπτυξης που διαθέτει. Από τους ανθρώπους της, τη γη της και το φυσικό και πολιτικό της περιβάλλον, από το εκπαιδευτικό της σύστημα, τις πολιτικές γης, την αξιοποίηση των ακινήτων του δημοσίου, την προστασία του περιβάλλοντος που είναι η κύρια προϋπόθεση μεταβιομηχανικής αλλά ταυτόχρονα και μακροπρόθεσμης ανάπτυξης κ.ο.κ..
Υπό την έννοια αυτή, η «Λισσαβόνα» πρέπει να γραφτεί οργανικά στο χάρτη της Ελλάδας. Οι δεδομένοι δημοσιονομικοί καταναγκασμοί του Συμβόλου Σταθερότητας να αντιμετωπιστούν ως κίνητρα για πιο ευέλικτες και πρωτότυπες προσεγγίσεις της πραγματικής οικονομίας και όχι για την επικράτηση μιας δημοσιολογιστικής αντίληψης. Κατά τον τρόπο αυτό, και οι δημοσιονομικοί στόχοι είναι πιο εύκολο να αντιμετωπιστούν. Για παράδειγμα, μία εντατική πολιτική αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου μέσω νέων χρηματοοικονομικών συστημάτων μπορεί να αυξήσει σημαντικά τα μη φορολογικά έσοδα και να συντελέσει στη μείωση του δημόσιου χρέους για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, στην οποία είναι επενδεδημένα σε ιδιωτικές κατοικίες το 400% του ΑΕΠ, δηλαδή ποσοστό υπερδιπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Εκτυπώστε το
